Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Evvelce kıbleye dönerdi yüzüm,
Besmeleyle dolup taşardı sözüm,
Hakkın sevdasıyla doluydu özüm,
Bu ruha ne oldu, düştü yabana,
Bilmem ki ne oldu, ne oldu bana? ...
Güzel bir sorgulama nefsi sorguya cekme, müthis dörtlükler. Yüreginize saglik...Tebrikler...
selam mustafa kardeşim,o kadar derinden kaleme amışsınki,yunus emre aklıma geldi,
yunus emre gibi derviş olmuşsun,gül kokulu kalemine içini dökmüşdün,
dilerim o kalemin hiç susmasın,
gerçekten beğenerek ve severek okudum,başarıların devamın dilerim,selamlarımı iletiyorum,
Ellere Düşürme Ya Rab! ..
Elim kolum takat vermeyince
Gören gözüm ışık görmeyince
Nazik tenim solup sararınca
O gün ellere düşürme ya Rab!
Dizlerimde derman kalmayınca
Sözlerim ferman bulmayınca
Dostum ahbabım sormayınca
O gün ellere düşürme ya Rab!
Beden huzuruna duramayınca
Alnımı secdeye koyamayınca
Ölüm yatağıma yan yatınca
O gün ellere düşürme ya Rab!
Yardan bir bardak su bekleyince
Bir yavrudan medet dileyince
Azrail’in yolunu gözleyince
O gün ellere düşürme ya Rab!
Acı çektirme,düşürme ellere
Ayıplarımı serme dillere
Atma beni Hakk yaban ellere
O gün ellere düşürme ya Rab!
Fatma Alageyik
Varlığa meylettik, soğudum haktan,
Değiştim, kalmadı farkım alçaktan,
Oysa dua ederdim ağlayaraktan,
Dualarım eridi düştü yabana,
Bilmem ki ne oldu, ne oldu bana? ...
HİÇ BİR DUA YABANA DÜŞMEZ ŞAİR...
SADECE UMUT BULUTLARIN ARKASINA SAKLANIR Kİ RUH GERÇEK RENGİNİ ÇIKARSIN ORTAYA...
YARADA SIĞINMAK YALANCI DÜNYADAKİ EN SAĞLAM ADIMDIR ŞAİR...
ANLAMLIYDI TEBRİKLER....
Uyan bu gafletten Mustafa’m uyan!
Nefse uyup tükendin bak her şey ayan,
Artık Habibullah’a Rahmana dayan,
Davranma vaktidir, düşme yabana,
Bilmem ki ne oldu, ne oldu bana? ...
PİŞMANLIK TÖVBE DEMEK. GERÇEK TÖVBE DE PİŞMANLIK.BU NEDAMET İYİYE İŞARTET, DİLERİM EN KISA ZAMANDA ÖZLEDİĞİN ÇİZGİDE BİR İNSAN OLURSUN. RABBİM KORKTUĞUNDAN EMİN UMDUĞUNA NAİL EYLESİN. 100 PUAN
Kulağım ezanda, kalbim huzurda,
Her şeyden geçerdim ben bu uğurda,
Kalmadı hidayette şuurda,
Sevdama ne oldu da düştü yabana,
Bilmem ki ne oldu, ne oldu bana? ...
Mustafa bey büyük bir beğeniyle okudum şiirinizi,
Baştan sona ihlasli sözleriniz akmiş dizelere,
tebrik ediyorum, sevgi ve saygıyla sizi selamlyorum,
Esen kalın.
Sevgili kardeşim
HARİKA bir şiirdi. İki kere okudum keyifle. Kutlarım gönülden. Tam puan yakışır.
Varlığa meylettik, soğudum haktan,
Değiştim, kalmadı farkım alçaktan,
Oysa dua ederdim ağlayaraktan,
Dualarım eridi düştü yabana,
Bilmem ki ne oldu, ne oldu bana? ...
Sağlık, huzur ve mutluluk hayatınızın ayrılmaz birer parçası olsun.
Sevgiler...
Âlimoğlu
Günden güne kabuk müslümanı oluyoruz da ondan Mustafacığım.
Bakınız her yıl oruç tutma oranı bir önceki yıla göre büyük oranda düşüş gösteriyor.
Bacımın anamın başörtüsü siyaset malzemesi olalı, kafanı kapat alt tarfın ne olursa olsuna döndü tesettür.
Anlayacağın ıLIK İSLAM 'cı oluyoruz bütün bütün.
Selam ve dua ile.
Gözlerinden öpüyorum.
Geç olmadan uyanmak,ne güzel gaflet-i dünya'dan..
ALLAH(C.C)..nuruna vakıf olanlardan eylesin.
Manidar şiire tebrikler..
Baki saygılarımla.
şahsınıza yaraşır güzellikte bir eser olmuş.okumaktan büyük zevk duydum.yüreğiniz var olsun kaleminiz hiç durmasın değerli kardeşim
bazen hepimizin böyle bir hesaplaşmaya ihtiyacı var diye düşünüyoum bir nevi nefis terbiyesi..çok anlamlı nasihat içeren bir şiirdi tebrik ederim kaleminizi selam ve dualarımla
Bu şiir ile ilgili 73 tane yorum bulunmakta