Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sevdaya dair duyguların işlendiği özlem ve hüzünle yoğrulmuş güzel şiir,
emeğe yüreğe sağlık,
saygımla
TEKRAR ŞİİRDE OLMAK GÜZELDİ. KUTLADIM YENİDEN... Sevgimle...
Şiirdeyim..
Değerli Öğretmenimi bir kez daha kutlarım..
Şiir olur da aşk olmaz mı.... ya da aşk olur da şiir!..... O kadar haklı ki şair....Aldığı her nefeste zatn onu hissediyorsa, okuduğu şiir nasıl etkilemez onu!.... Bu çok içten duyguların aktarıldığı şiiri tekrar kutlarım Gönül Hanım..... Sevgilerimle............
SEN KAĞIRT OLURSUN BEN BEYAZ
SAFLIK KOKAN
BEN KALEM
YAZARIM HABERİN OLMADAN SENİ SANA
TUVALİNE İLİŞTİRİRİM GÖK KUŞAĞI RENKLERİNDE
ÖPÜCÜKLERİ...........................................KUTLARIM GÖNÜL HANIM SU GİBİ AKICI BU ŞİİRİ YAZAN YÜREĞİ ++++++++++++10 ANT
Okunan şiirler, söylenen şarkılar ve sazın telindeki nota bile o olur, o çalar ve hep o söyler, onu söyler...
Gözün gördüğü her şeyde o varmışcasına, yanındaymışcasına nakşedersin yüreğe... Geceler onla hayalinle süslüdür, gelir hayellerinin yanı başına misafir olur, geleceğe dair tüm hayellerde kendine yer bulur... Gelir mi sorularına hiç gittiğimi var denilebilir aslında...
Güzel şiirinizi Kutluyorum Gönül Hanım Selam ve Saygımla...++
Şiir ve o..
Bir de sevdanın kıyısında bekleyen bir yürek..
Kulağı seste. Şiir söyler ona ta çocukluk günlerinden çan sesleri, gülüşüp oynaşan çocuklar, birbiriyle şakalaşanlar..
O günlere geri döndükçe aklında hep aynı isim, o isimle birlikte mutlaka bir şiir..
Sevmek böyle bir şey.. Adı şiirle anılmalı, adına şiirler yazılmalı.. Değip değmediği bir gün çıkar nasılsa..
Çok hoş bir anlatım.. İnceden sitem bile yakışmış şiire..
Kutlarım Öğretmenim..
Sen uyursun derin uykularda
Ben hep seni düşünürüm
Sen gecelere yandaş olursun
Bana ise hep zalim bir hançer
Sen içten içe tüketirsin canımı
Belki de değmezsin yazdıklarıma...............//Ben böyle aşkın ,böyle sevginin karşısında saygıyla eğilirim..Ve işte 'gerçekten sevmek' diye ben buna derim..uğruna çekilen her türlü acıya,o uykusuz gecelere,ve karşılığında en ufak bir umut görmesede karda yuvarlanan kar topu gibi yüreğinde günbe gün büyüyen bir aşk,bir sevda..Ne mutlu böyle aşk böyle sevda yaşayanlara...Tebriklerim bu son derece sürükleyici,içten samimi duygularla kaleme alınmış şiire ve emeğin sahibi değerli şaire Gönül Hanıma...Yürekten kutluyorum.. Selam ve saygılarımla ++ant10
Şiirin sonu serzişle bitiyor ama bu bir savunma refleksi..... Aklından çıkmadığına göre her yazdığına değmiş..... İyi ki yazmış bu şiiri Gönül Hanım..... Kutlarım...... Sevgilerimle.....
''Kabullerden semaya''
Değerli Arkadaşım Gönül hanım güzel eserinizle bir iç dökümü yaşamışsınız..,
okunan şiirler de şarkılarda öyle alelade okunmaz dinlenmez., ya hasret okumaya dinlemeye itmiştir insanı..,yada dinlerken anılar sökün eder ,yani ikisinin yolu da sevdadan geçer.
Ve bence değer yürek bir insanı sarmalamış ise ona yazılan her yazı,şiir değer yüreğimizin hatırına siz yazın yinede...
susmasın kaleminiz selam ve sevgi ile..
Bu şiir ile ilgili 23 tane yorum bulunmakta