Ne zaman ? Şiiri - Murat Ülkü

​Ne zaman bir kelime bulsam dile getirecek,
Sessizlik büyür, yutar sesi, yutar harfi.
Bu bir yara değil ki, sarıp da iyileşecek,
Bu bir yokluk ki, yaşamaktan daha zarif.

Gönül desen kan ağlar, ama aşkın acısı değil,
Cebimde hüzün var, fakat yoksulluktan öte.
Ne bir ihanetin izi, ne de bir kayıp değil,
Bu yük, ruhumun kendine ettiği bir gölge.

Sanki bin yılın yorgunluğu omuzlarımda,
Taşıdığım dert, dağlardan daha ağır.
Fakat sesi yok, sızısı yok, fısıltı rıhtımlarında,
Sadece yavaş yavaş içten içe beni çağırır.

Görünürdeyim, ayakta, ellerim cepte,
Gülümserim hatta, herkes görsün diye.
Bilmezler ki her nefes, buzdan bir darbe,
Bu dert, bu varoluşun en ağır hediyesi.

Ne yapsam geçmez, ne yapsam bitmez bu azap,
Çünkü anlatılmaz, tarif edilemez bir sancı.
Bunu anlayan sadece ezelden kalan bir kitap,
Bu dert, bu ruhumun sonsuz yabancısı.

Bu derdi bir sofraya koysam, kim yer ki?
Hangi dost anlar, hangi gözyaşı siler?
İnsanlar sadece neşeyi, yüzüme güler,
Oysa ben bu yükle her an bir mezar kazmışım.

Gündüz, saatler akar, işler biter, günler geçer,
Akşam olur, yine aynı duvara yaslanırım.
Dışarıda hayat coşar, içeride zaman hiç seçmez,
Ben bu sonsuz kederin sessizliğinde paslanırım.

Ne bir liman kalır gönlümde, ne de bir sahilde duruş,
Bu yük, benimle gelen, benden hiç gitmeyendir.
Siz görmeseniz de benliğimde o son vuruş,
Bu tarifsiz dert, artık benim kimliğimdir.

Ne zaman biter, diye sorma, bilmem cevabı,
Bu, sadece var olmanın yırtıcı bir hicabı.