Ne Zaman Şiiri - Ümit Yıldırım

AMA NE ZAMAN
Ay ışığı camdan vururken gece,
Çıkamaz dudaklar arasından bir hece,
Kim bilir ne zaman çözülür bu bilmece,
Ne zaman…ama ne zaman…

Gün doğmuş güneş vururken yüzüne,
Hadi bul inanacak bir adam, sözüne,
Belki herkes döner bir gün özüne,
Ama ne zaman…ne zaman…

Güller solmuş, baharlar hazan,
Haklı çıkmış hep, oyunu bozan,
Belki değişir bu, kara yazıları yazan,
De ki şu zaman…de ki bu zaman…

Nasıl inandık, o sahte sözlere,
Nasıl kandık, o sahte gülüşlere,
Nasıl katlansın insan, bu zamansız ölüşlere,
belki hiçbir zaman…hiçbir zaman…

hayat kahpeymiş, vurmuş damarından,
korusun haklıyı, Hakk’ın şamarından,
soysuza değer verme, kork umarından,
de ki şimdiki zaman… de ki gelecek zaman…

güzel diye sarılıp mest eyleme,
insansan kendini bil, cana kast eyleme,
kafire bile kafirsin deme, kem söz söyleme,
hem şimdiki zaman… hem sonraki zaman…

bulanık sular durulur bir gün,
yıkılmış otağlar kurulur bir gün,
hainler de alnından vurulur bir gün,
bilki gelecek o zaman…belki yarin ki zaman…

yetmez nanköre ser versen de,
yetmez kapanan gözlerine fer versen de,
yetmez en ala yer versen de,
hem dün ki zaman… hem de şimdiki zaman…

gün gelir kuşanılır, yiğitler çıkar meydane,
hepsi aslan gibi birbirinden merdane,
bilmez hiç kimse ahlak denen ne,
ne dün … ne bu gün… ne de yarın ki zaman…

şarap yıllandıkça kalitesi artarmış,
insan yıprandıkça ömrü bitermiş,
baykuş gelip gül bahçesinde ötermiş,
deme ne zaman… sorma ne zaman…

sevgiler gelip geçer sandık hepimiz,
yarın güzel dediler kandık hepimiz,
inandık insanlara, yanıldık hepimiz,
çocuktuk o zaman… yedik o zaman…

geçmiş o zaman dili geçmiş olsa da,
eylemsiz kalmış fiili bitmiş olsa da,
sorgulanmadan faili ölmüş olsa da,
gelecek o zaman… ama ne zaman …

Ama ne zaman……