Ne yani hala gelmedin mi?

Ne yani hala gelmedin mi?
Arda bir uğra ki şehrimin yakınına, nafakasını ödemiş ol bıraktığın kimsesizliğin.
Yokluğunda, yoksullukla büyüttüğüm sensizliği şenlendirsin ayak sesin.
Sana gelen otobüslerin geçmediği duraklar yıkılsın.
Utansın beklemekten vazgeçişlerim.

Ne yani hala gelmedin mi?
Yağmuru hafifliğinden utandıran göz yağışlarıma, gökyüzü maviliği getirsin bakışların.
Beyaz bulutların gölgesi de aydınlansın.
Dilenciler değiştirsin dua biçimlerini.

Ne yani sen hala gelmedin mi?
Nisan, yağmur getirdi, bahar dallarının masum tomurcuklarına.
Güneş oyun telaşesi, küçük çocukların büyük sevinçlerine.
Rüzgâr yönünü sevmelere çevirdi.

Ne yani sen hala gelmedin mi?
Sana çıkan tüm yolların başında kötürüm kaldı ümitler.
Gözlerine benzettiğim gökyüzünü bulutlar parçaladı.
Sonra, sonrasızlık sığındı parmak aralarıma,
Sonlara yetim çocuğun burukluğuyla sığındım.

Ne yani sen hala gelmedin mi?
İstifaların ardı arkası kesilmez oldu, aşkçı ve nefretçi siyaset atışmalarında.
Yangını söndürmeye çalışan tüm erler küle döndü içimde.
Kargaşaya engel olamayan polisler kendi silahlarıyla dağıttı çareleri.
Tenha sokağa sığınmış, savaş yorgunu çocukluğum senden koparıldı.
İdam edildi bekleyişim, gidişin gönlüme ağır darbe yaptı.

Ne yani sen hala gelmiyor musun?
İki büklüm kıvrılırken gidişinin önünde,
Yine de, gitme diye haykırırken, aşkın en sesiz yanına.
Rüzgarın haşinliğinin aşındırdığı tenimi, tuzuna yaslarken,
Vuslatlardan saklarken, sana söylenen sözleri,
Avuç içlerimin kanı bulaşmasın diye, elimin tersi sarmalamışken seni.
Kahrolası veda cümlelerini lügatlerden silme çabasına heba etmişken ömrümü,
Aşkta mutluğun karşısına geçerken önce sana, sonra sana bakıp
Sonra yokluğuna çarpmışken aciz bedenim.
Denizin ve gözlerinin yaradılışında tanrının eşit pay biçtiğini düşünürken,
Bir bakmışım yanımdasın… Ben şizofrenim!
Bir bakmışım gittiğin yerde yarımım, tamamlanmamışım.
Bunlara rağmen yoksun.
Ben sana mecburum.

Ne yani sen hala…