Ne Tuhaf Şiiri - Hüseyin İkbal Tan

Sokak lambalarının sessizliğinde
Aydınlatamıyorsa ruhum yalnızlıkları
Kifayetin bu kadarsızlığında hayeller
Ve insan olmak zor geliyorsa küllüklere
Doldurulan bardaklarda sorhoş olmanın acizliği
İçinde sade bir su olsa bile
Bu kadar sadeliğin içinde, karmaşık düşüncelerin
Uyanmamaya uyuyorsa bedenler
Suçsuzluğun karşılığı mühebbetse ruhumda
Suçluluğun karşılığında özgür kalıcaksam şayet
Neden bunca koşmalar, bunca çapa, bunca emek
Bu fısıltıların sahibindeki kibirse beni çekip, solduran
Korkunun, korkaklığında kalmak yakıştırılmışsa bana
Tüm yakışanların aksine, kendim olmak nedir?
Keşke sorularım bu kadar garip kalmasa
Bir başına bulmak zorunda olmasam
Bana armağan edilen bir tas çorba kadar emeksiz olsa
Hazıra konmanmanın Tatlılığında hayellerim, Keşkelerim
Sonuçların arkasına diziyorsam sebeplerimi
Hepsi birbirinden bahaneler,
Düşünmek kaygısının beton etkisinde azalarım
Zorluğu kaldıracak gücüm yok, kim demiş
İçimde benden olmayan benlerim var
Ahh, mahkumiyetin böylesi,
Kendinde mahkum, Kendine hapsolmak, ne tuaf