Ne Sesinleyim Ne Sessizliğinle

yalnızlığın agır kokusunun sindiği odada,

saatin üçü ile beşi arasındayım.

hüznüm mutfakta demlenmekte,

birazdan yudum yudum içerim

bir ben değilim güneşin doğuşunu

umutsuzca karşılayan.

hüznü yudumlayıp yalnızlığı koklayan...

gözleri ağırlaşırken gecenin,

bir kağıt bir kalem kalır benimle.

mum ateşle boğuşur,

sanırım benden usanmakta...

radyodaki şarkılar bile sustu

karanlığın sesiyle bağdaşmaktayım...

şehrimin görünmezi!

ele yar mı oldun?

ne sesinleyim ne sessizliğinle...

aynı güneşte uyandık,

aynı ay batacak ya üzerimizde her gece,

herşeye yeter!

sadece bunu bilmek bile...