Ne Senle Ne de Sensiz İstanbul

Keşke İstanbul;
Bu kadar ana kucağı şefkatli,
Bu kadar engin hoşgörü barındıran
Baba ocağı duruşlu olmasaydın.
Olmasaydın da!
Milyonlar, keşfedip bölmeseydi sessizliğini.
Umudu sende görüp davetsiz gelmeselerdi.
Her gelene kucak açmana uyup
Bir köşeni yurt edinmeselerdi.
Taş yığınlarına, beton bloklara çevirmeselerdi
Nostaljik fotoğraflarında kalan
O güzelim çehreni.
Keşke!

Sevmiyorum kalabalığını
İstemiyorum gürültünü, karmaşanı.
Hele o zehir zemberek havan yok mu?
Tertemiz olanı teneffüs etmeye
Hasretim inan yanındayken.
İnanır mısın, samimi bir dost bulamıyorum sinende
Oturup yürek ısıtan bir muhabbeti etmeye.
Kaptırmış herkes kendini sana
Bir yaşam telaşı,
Ekmek derdi güdümünde.
Yoksa affeder misin?
Hemencecik kesiverirsin cezayı.
Senle olmanın, sende olmanın bedeli ağır elbet
Değil mi, haşmetine türküler yaktıran İstanbul?

Ah! Sen yok musun sen, İstanbul?
Gündüzlerini gördüm senin.
Taşın toprağın altın diye
Sana umut bağlayanlara ettiklerini gördüm.
Gördüm ki neler gördüm,
Aç, sefil insanları mı?
Sokaklarında, yıldız yorgan yaşayanları mı dersin
Yoldan çıkmış yolsuzları mı?
Buraların ağasıyım diyen
Şeref müdavimi şerefsizleri.
Abartmıyorum, köleler gördüm
Bir lokma ekmeğe teşne.
Alın teriyle bir yerlere gelmiş insanlar da gördüm.
Babam sağolsuncu mirasyediler de.
Aşkının temellerini sendeyken atmış
Çift yürekleri de gördüm.
Mutluluktan kanatlanıp uçuşan yavruları da.
Ve ben birçok şey gördüm sende, İstanbul
Daha önceleri hiç görmediğim.
İstanbul demek, hayat demekmiş,
Ben, sende hayatı gördüm.
Ve bir görüşte aşık olduğum güzelliklerini.
Boğaza karşı çayı yudumlamak,
Sarayburnu'nda balık tutmak
Mahmutpaşa’da alışveriş yapmak
Ortaköy sahilde martılara selam çakmak gibi nicesini.

Ata yadigârlarına bakıp dünü hayalimizde canlandırıp
O ihtişama, o sanatın incelikleriyle
Dili tutulup lâl olmayan var mı ki?
Üzerine kurgulanan oyunlara
''Ben bu oyun da yokum. ''mağrur duruşunu gördüm
Dün ne isen,bugün de
Sen O'sun İstanbul.
Kime yar olacağını
Kime emanet kalacağını bilensin.
Sen bizimsin, biz senin.
Gönüller Sultanı'nın müjdelediği şehir
Artık sen bizsin,
Biz, sen İstanbul.

Hiç aklıma bile gelmiyordu
Uzağında, içini göremezken
Senin için, sana şiir yazacağım.
Ama birçoklarına da olduğu gibi
Sende girdin kanıma
Işıklarla aydınlanmış bir akşamın sonunda.
Güneş almış başını karanlığa dalıyor.
Ve bir ezan sesi eşliğinde huzur
Ruhuma bırakılıyor.
Demek İstanbul, akşamların böyle oluyor.
Umutlar var yarına kalan,
Umutlar vardı son bulan.
Babalar görüyorum;
Almış rızkını evine dönüyor,
Elinde ‘’Allah ne verdiyse’’ poşeti.
Çoluk çocuk dönüşte aş bekliyor,
Ya eli boş, yuvasına boynu bükük dönene ne demeli.
İstanbul, yine kimini güldürüyor,
Kimini ağlatıyor.
Bilirim ki; yedi tepeli şehir,
Seninle aynı tarafta olmak için,
Sana yâr diyebilmek için,
Senin gibi büyük olmak gerekiyor.

Saatler su olmuş, akıp geçiyor.
Yavaş yavaş sokaklarından el ayak çekiliyor.
Hele gece yarısı oldu mu;
Bozuyor, cinlerin top oyununu,
Ve senin huzurunu
Bağdat Caddesinde hızı sollamaya çalışanlar.
Tarabya, Etiler de gün bu saatlerde başlıyor,
Vur patlasın çal oynasın, kendinden geçmelere.
Bir ayyaş, İstiklâl Caddesi”nde
Bir sağa, bir sola yalpalıyor.
Ve düştüğü yerde kalakalıyor
Anlaşılan o ki, sana uyku yüzü yok.
Haklılığın var; yorgunluğunda,
Yüzyıllara üleştirilmiş.
Gürültü, trafik, keşmekeş, sorunlar
Hepsi geceye kamufle olmuş,
Alenileşebilmek için sabahı bekliyor.
Ama ne yalan söyleyeyim, senin gecelerini
Daha bir başka seviyorum.
Senle yalnız kalabildiğim tek zaman dilimi
Gecelerini Koca İstanbul.

İstanbul, sabah ezanıyla yüzünü nurlandırıyor
Bir koşturmadır, yeniden başlıyor
Öyle ya; hayat devam ediyor.
Senle yaşam, kolay olmuyor
Sensiz hiç olmuyor.