Ne şans ama… Şiiri - Belgin Turan

Mutlaka vardı bir kusuru,
Biraz gönlü okşayanın,
Geçirirdim ince eleklerden,
Kiminin boyu kısa,
Kiminin aklı eksik,
Bahaneler bulurdum,
Daha tam yaklaşmadan,
Virgülü geçip direkt,
Koyardım son noktayı.
İniş çıkışını ruh hallerimin,
alındığımı bir tek söze,
dolduğunu gözlerimin,
inceden inceye,
anlamazlardı, kırılırdım,
önce ağlar, sonra terk ederdim,
sen bile bunu bilirsin,
a benim gözbebeğim.
Gönlünden, gönlüme,
bağ kuran, sonra uçuran göklere,
Olsa da mutlaka vardı,
Bence gizli bir kusuru,
Ya sesi kaba, ya elleri,
Ya sıradan zevkli,
Ya da ödlek yürekli,
Yani cancığazım olmadı bir türlü,
şu kalbime uyan…
Sende her şey değişti,
Daha o ilk anda,
sevimli yüzün oturdu,
taş yürekli kalbime,
Bin kere şaşırarak kendime,
Bu ben miyim? Biri desin bana,
dedimse de kalbim 'evet' dedi,
bu sendin tıpkısının aynısı.
Sen de bil bu kıymeti,
İncitme, sev, öp, kokla,
Bu fırsat geçmez ele,
Kırk yılda bir defa,
Tez yok barış bugün,
Şansınla bir daha.

Belgin TURAN 07/07/2009