Ne Olur Diren Kalemim Şiiri - Melih Coşkun

“sonra biz büyüdük
büyüdükçe yüreğimizi küçülttük”
(Tayfun Talipoğlu)

Hayatın sırrına varmış çocuklardık biz. Gözlerimiz beş yaşındaydı ama yüreğimizde yüzlerce yılın yaşanmışlığı. Yeryüzünde kaç bebeğin çığlığı toprakla boğulduysa, kaç ana soğuk bir taşla sarmışsa bağrını, kaç köy yakılıp yıkılmışsa, kaç insan yalın yapıldak dökülmüşse yollara biz görmüştük sadece.
Yağmurun sesine ıslanırdık sımsıcak yuvamızda. Dünyanın öbür ucunda kırılan bir gül dalıyla kırılırdık.
Ah be çocuk ne zaman unuttu gözlerimiz hüzünle gülümsemeyi. En son ne zaman ağladık bir türküye sabaha kadar. Ne zaman unuttu elimizdeki kalem mürekkepten gözyaşlarını dökmeyi sayfalara...
Düşlerimiz de farklıydı oysa öncelerde. Hürriyet caddesinde özgürce oynayan çocuklar vardı. Devrim sokağında yorgun akşamüstleri güleç yüzlü işçiler dönerlerdi evlerine.
Düşlerimiz de farklıydı oysa öncelerde. Ne dağlar bizim olsun isterdik, ne denizler. Sahte de olsa anlık bir gülümsemeydi bütün beklediğimiz.
Şimdi hergün biraz daha kuruyor gözpınarlarım ve hergün biraz daha kuruyor yüreğimde aşka adanmış karanfil. Ellerimi uzattığım yer uçurum oluyor sanki.
Umudu anlatan şiirler yazmak istiyorum yine, içinde ölümlerin ve ayrılıkların olmadığı. Pırıl pırıl bir bahar sabahı, yiten dostların gülümseyişlerini. Sonra bir yıldırım gibi düşsün istiyorum yüreğime yarin o parıldayan gözleri...

Ne olur diren kalemim
Vakit geç değil daha...

www.melihcoskun.com
www.blogcu.com/melihcoskun