Ne Mutlu Şiiri - Ramazan Atmaca

Kaçkar dağlarının
Güney eteklerinde,
Küçük, şirin bir kasabada doğmuşum.
Zemherinin kanı donduran soğuğunda.
Gurbette olan babama,
Müjde mektubu yazdırılırken,
İki bakraç su koymuşlar ocağa,
İki parça da bez hazırlanmış, eski şeker çuvalından.
'Bir bakraç su,bir parça bez
Yetmez mi? 'demişler ebeme.
'Bu çocuk çok yaşamaz ' demiş ebem,
'Birini şimdi kullanırız bakracın,
Diğerini öldüğünde yıkarken,
Bezin birisine şimdi saralım,
Diğeri kefeni olur ' demiş.
Kefenimi biçerken eski bir şeker çuvalından,
Makas öbür uca varmadan,
Ömrümü de biçmişler sağolasıcalar.
Bir karga yavrusundan biraz iriceymişim.
Sesim duyulmuyormuş ağlarken bile.
Gözlerinin gördüğüyle hesap yapanlar
Yanılmış olacaklar ki;
Bugün yaş elliye dayanmak üzere.
Yaşatana, bu ömrü verene bin şükür!
Arada birşeyler değişti sadece,
Kefenim büyük olacak belki beş metre,
Bir bakraç su yetmeyecek herhalde.
Doğarken suyum ısıtılmış
Onu soğutmamak için geçecek ömür,
Nasip olursa eğer, elde kalacak kefene,
Gözü gibi bakanlara ne mutlu!