Ne Kadar Şımarığız Biz Böyle! ! ! ? ? ? ...

Allah’ın verdiği maddî-manevî her şeye gönülden şükretmeli...
Bu gün Engelliler Derneğinin oradan geçerken, Derneğe dört eli üstünde (Yoksa dört ayağı üstünde mi demeliydim, ya da iki eli iki ayağı üstünde mi demeliydim? O insanın bizzat yaşadığı, hayat tarzı olmuş durumu ben kelimelere dökmekte bile zorlanıyorum. Allah yar ve yardımcısı olsun inşallah. Amin.) derneğe girdiğini gördüm. İçim ürperdi, tüylerim diken diken oldu. "Gidip oradakiler için yapabileceğim ne varsa yapmam gerek...", diye düşündüm.

Biz insanlar, ne kadar şımarığız... Doymak, kanmak, şükretmek nedir bilmiyoruz. Dur durağımız yok. İstiyoruz da, istiyoruz. İstediğimiz oluyor, bu kez bir şımarıklık daha edip beğenmiyoruz, daha iyisini istiyoruz.

Ne kadar aç gözlü, hırslıyız! Şu yalancı dünyanın sonu hiç gelmeyecek sanıyoruz. Elimizdeki ile yetinmek mutlu olmak yerine hep daha fazlasını isteyerek hem kendimizi hem çevremizdekileri üzüyor, yıpratıyoruz. Böylece ikili ilişkilerimizi bozuyoruz. Belki de dönüşü olmayan çıkmaz yollara sokuyoruz.