Ne hüzün ki nedamet akışında ki acıda!

Gitmişti ellerimden artık sıcak akışın
Tebessüm içinde eksilmedi o bakışın
Artık yalnızlığın vazgeçilmezi adıyım
Kaldırımların arkadaşı bir ayazdayım

Sokak lambaları dahi o kadar silik ki
Fersiz ışıklar buğulu olan akşamlarda
Sensiz yaşayacağım her anlamsızlıkta
Yorgun adımlarım halde bakındıklarım

Neyleyim ki artık sen sessiz izlerinle
Halime nakşeden her güzel hislerinle
Kederlerimi terennüm ettiğim nispetle
Sana olan hasretim melalimdeki selde

Bir kayboluş bestesini yapmak isterim
Nağmelerde aksedecek eşiz güzelliğin
Seninle mutmain bulunduğum naifliğin
Gök mavisinden öyle uzanan asudeliğin

Ne çare her yutkunuşumda yoksun işte
Bütün benliğimle bilincimde ki meşkinle
Seyir içinde melülleşen sana hasretimle
Bir hederliğin zilletinde kalan nefesimle

Yoksun arzda bulunmayacak kalacaksın
Bir ürpertiyi yaşayacak donup kalacaksın
Aranacaksın etrafından medet umacaksın
Yalnız kalacak nefsinle baş başa olacaksın

Her kim bir hedefe kilitlenirse niyetlenirse
Tefekkür ahengiyle o hislerini yönlendirirse
İdrakin ne kadar elzem olduğunu öğrenirse
Mazisinden nasiplenir ati için gayret ederse

Kimler kalan izler neyi götürebildiler tendiler
Geldiler habersizdiler o ahit için cehte girdiler
Tercihlerinde serbestliğin hükmünü sürdüler
Avuntular içinde keş kelerle zamanı geçirdiler

Kim kalacak ki mekânı arzda aşk haşr olacak
Sevdalar bir anlam içinde gaye için buluşacak
Kim kimden sorulacak o hesap ki ne şaşılacak
Her bir nefs başının çaresine bakarak aranacak

Rahmetin sebebi mananın ahengi gülün eşsizi
Efendilerin efendisi ümmeti için nefeslenen eri
Kutlu peygamberi aşk için serdettiği o saadeti
Ne kadar özledim ümmeti bulunduğum güzelliği