Ne Güzel Bir Ölüm"sün Sen

Ne güzel bir ölüm"sün, sen!

Önce, bakışlarımı öldürdün!,
Senden başka herkese,
Göz ucu ile dahi olan bakışlarımı,
Çevirip kafamı bakamadım,
Göz göze gelemedim,
Ve, gelmedim hiçkimse ile,
Bakamadım hiçkimsenin,
Ne, yüzüne, ne endâmına,
Ne güzel bir tablosun sen.

Sonra kulaklarımı öldürdün!
Değil, hiçkimseyi,
Kendimi dahi duyamaz oldum,
Şarkıların, şiirlerin,
Ve en tatlı sözlerin
Müdavimi kulaklarım,
Senin sesinden başka
Hiçbir frekansı yakalayamadı,
Ne güzel bir tını'sın sen.

Ardından dilimi öldürdün!,
Konuşamıyor, anlatamıyor,
Söyleyip gülemiyorum,
Dut yemiş bülbüle döndüm,
Yutkunup kalıyordum öylece,
Ya sevinçle, yada şaşkınlıkla
Sadece baka kalıyordum,
Ne güzel bir lisansın sen.

Ve, en ölümcül darbeyi,
Kalbim aldı sanıyordum,
Sevemiyordum hiçkimseyi,
Zerrece şevkatim yoktu kimseye,
Ne çiçeği, ne böceği,
Ne tabiatı, nede insanları,
Senden gayrısına ilgim alakam
Tükenmişti adeta,
Birtek sen vardın yüreğimde,
Ne güzel bir sevdasın sen.

Şimdi umutlarımı öldürüyorsun!,
Her an, her dakika, her saniye,
Bir umudum daha ölüyor
Göz açıp kapayana dek,
Bakışlarımdaki sen, kayboluyor
Kulaklarımdaki sen, duyulmuyor
Dilimdeki sen, zikredilmiyor,
Ve kalbimdeki sen, sevilmiyor artık,
Ve hala güzelsin, ve hala aşksın,
Ne güzel, bir ölüm''sün sen.

FEVZİ EMİR YILMAZ