Ne Gül Kaldı Nede Karanfil

Cüssesizsemde benim içi sevgi dolu bir yüreğim var
Varsın bu günüm karanlık olsun
Umutla beklediğim yarınlar
Elbet, aydınlık olacak
Ülkemde
Ölümüme
Bir soluk kalmışssada
Her an içseleştirdiğim yaşmdır
Çünkü ben özgürlük delisiyim, sevdanın kuyusuyum

Çok hırpalandım, deretlendim, acıyla yoğruldum
Hamurum Fırat'la beslenen topraklardır, benim
Parepare parelendiysem de
Yok olmam
Çünkü
Yüreğimin bir yarısı
Nusaybin
Diğer bir yarısı
Garzan
Ey zulmü
Kanım
Coşkun sular gibi aksada dört bir yana, ölmeyeceğim

Ey pervesizca yanıbaşımda dikilip duran zalimler
Size boyun eğeceğimi mi
Sanıyorsunuz
Sevinmeyin öyle
Sevincinizi tıkmasam kursağınıza
Namertlerden olayım
Çünkü
Daim karşıtınızım, her kötü hallere direnenlerdenim

Seni yaşam düşmani zulüm! En çok seni tanırım
Kuşatığın yerlerde ne gül kaldı
Nede karanfil
Zulmünden ötürü
Yıllardır
İnsanlar çığlık çığlığa
Tüm canlılar
Senden muzdarip
Kuşlar
Böcekler bile
Çocuklar yetim
İşçiler işsiz
Köylüler topraksız
Nehirlere bentler kurduğunuzdan beri, toprak susuz

Kendi topraklarında firari gezenlerden say beni
Seni, hiç bir zaman affetmeyeceğim
Ey acımasız düzen
Senelerdir
Aydınlar
Öğretmenler
Öğrenciler
Kısacası "hak, adalet eşitlik" isteyenlerin hepsi
Zindanlarda perperişan
Bekle
Ey özgürlük bekle
Şu karmaşa sökmez bize
Yakındır yakın. Zincirleri, kelepçeleri kırıp geleceğiz biz

Mehmet Çobanoğlu
27.09.219
İstanbul