Deneme
Ne gelen var, ne giden. Issız bir parka çıkan, patika bir yol burası. Üşüyor olmamın nedeni, gerçekten havanın soğuk olması mı; yüreğimin kendiliğinden üşümesi mi; yoksa yüreğimi ısıtacak olanın bir türlü gelmeyişi mi, bilmiyorum. Bildiğim tek şey var ve bu gerçek soğuk bir deniz rüzgarı gibi yüzüme çarpıyor; “gelmeyecek olanı bekliyor olmam”.
İçimin üşümesinin nedeni, gelmeyecek olanı beklememde değil belki. Aslında içimi acıtan; onun gelmeyecek olduğunu biliyor olmam. Bilmek acıtır mı insanı? ..Bilmenin acısı ne kadar renksiz, ne kadar soluk, ne kadar derinmiş meğer. Gelmeyeceğini bilmeseydim eğer, gelmeseydin de, bu kadar üşümezdim. Geleceğini bilmek, bunu umut etmek ısıtırdı beni. Oysa şimdi ayazda kalmış kupkuru bir ağaç dalı gibiyim. Rüzgar şiddetini birazcık daha arttırsa, büsbütün kırılacağımı biliyorum. Üzerime bir kuş bile konmuyor. Kurumuş dala hangi kuş konmak ister ki? Böyle bir dala konacak kadar kuş beyinli mi kuşlar? Ne onu ısıtacak, ayazdan koruyacak yeşil yaprağım var, ne de yüreğini aydınlatacak güneşim.
Yıldızsız gecelerde zaman ne de çabuk geçiyor. Ay nerelere kayboldu acaba? Yoksa vakit gece değil mi? Gökyüzünün feneri ayın, nöbeti çoktan bitmiş olabilir mi? Kuşlar nerede? Kelebekler niye kanat çırpmıyor? Niye bir arı vızıltısı duyulmuyor? Acı acı inleyen o ses ne acaba? İçimde bir yerlerde beni çimdikleyen şey ne olabilir, bilmiyorum. Canımı acıtan ne?
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
