Ne garip Şiiri - Feridun Eren

NE GARİP

Nasıl bir garipmişim her ortamında
Aldana aldana kanmışım
Yalancı paradokslar inşa etmişim yanı başımda
Gülen bir çift selvi göze
Her şeyin kirliymiş meğer
Senin içindekileri nasıl görmemişim bunca zaman ve mekanda

Duvar örmüşsün, saklamışsın kalbini benden
Kimseler görmesin ihanetler çemberini sesiz
Örümcekler, yanı başımda ağlar örtüsü
Zehrin en ince halini diktin başıma
Acımasızdın içten dıştan bir padişah edası

Dilin bir uyuşturucu müptelası keskin
Beni yavaş yavaş öldürdün her günümde
Sakinleşemiyorum, kuduruyorum içim dışım
Her şeyim şimdi zehir zemberek

Gülümü de kaybettim senden dolayı oluşan fırtınalarda
Beni vursaydın keşke yakaladığında
Hiçlikler kuyusuna atsaydın
Acımasaydın
Aşikâr

Ama neden be kıydın, benim bütün duygularıma bu rezil şafaklarda
Şimdi inime de giremiyorum
Her şeyden utanıyorum
Tutunamam diye, yeni güneşlere
Ben güneşlerimi de kaybetmişim

Ellerim artık varmıyor tutmaya hayatı
Kayıyor her şey, bir su bir güneş misali
Gündüzün en üst akıl vaktinde
Her şeye karşı kör oldum, sağır oldum

Ben bu yaşımdan sonra hangi Leyla’yı bulayım
Nasıl okuyayım bu saatten sonra hayatın tüm renklerini
Bütün sezgilerim kapanmışken
Nasıl anlayayım tüm dilleri ve fiilleri
Hangi yabancı ellerdeyim bilmiyorum
Ruhum sonsuzluk denizinde yüze dursun
Senden dolayı bir türlü uyanamıyorum yine tutunamıyorum
Kayboldum senin bu dünyandan

Feridun eren