Ne Eylesin Baba Olmuş Bir Kere

Roller dağıtılırken bu fani dünyada,
en zor rolü vermişler babaya.
Başka söz sanatı yokmuş gibi
benzetmişler babayı
başında sert rüzgarların estiği,
her daim tepesinde karların yer ettiği;
görünüşte heybetli,
içi fokur fokur kaynayan dağa.

Bir gün olsun
hiç kimse demedi:
Baba da insan
Etten ve kemikten.

Tanık oldukları karşısında
Yağmur gibi akıtabilir gözyaşlarını.
Tökezlediğinde ihtiyaç duyabilir bir dayanağa
benzese de sarsılmaz dağa.

Kim bilir kaç gece uyku görmemiş gözleri,
yüzünden okunmaz kalbinde hissettikleri.
O da özler annesinin ninnilerini,
sabrı öğreten şefkatli sözlerini.

Ama ne eylesin baba olmuş bir kere.
Yaşayamaz hayatı ezbere.
Yüzdürmeli bu gemiyi,
Sineye çekmeli tüm elemleri.

Ne eylesin baba olmuş bir kere.