Ne Dünyanın Meziyeti Ne Uhranın Fazileti

Sitem eder bazı dostlar, çıkmam diye piyasaya,
Bu örflere aykırıymış, uymuyormuş hiç yasaya.
“Yap sıla-i rahim’ini, dostlar ile çok” diyorlar.
“Koyma asla eşi dostu, yokluğunla sen tasaya! ”

Diyor fakir çok dostlara; ”yapmayayım hiç eziyet”
“Çıkmak için halk içine, olmak gerek çok meziyet! ”
“Yok, dünyevi marifetim, faydam olmaz kimselere,”
“Nazarları tırmalarsam, aleyhime çok vaziyet! ”

Ne salihim nede veli, yok uhrevi faziletim!
Korku verir daim bana, meçhul olan akıbetim.
Hoş bir model olmak gerek, cemiyetin nazarında,
Ben bu halden varesteyim, pür kusurum vede betim.

Makes olmak durur iken, gölgeyimdir belki hakka?
İğvasıyla şu nefsimin, köprüyümdür çok nahakka.
Yoksa yüzde hakkın nuru, var demektir günah kiri!
Görünecek halka bunlar, bidat ile düşse takke!

Halka güzel model gerek, ayna olan her sünnete,
Hal diliyle mirat lazım, tüm kur’ani hakikate!
Yıldız olup parlamalı, ashap gibi semalarda,
Dine perde olmak ise, vesiledir şikâyete.

İlim yoksa fayda veren, demek olmuş gönlüm viran!
Hikmet olmaz lisanımda, dilim olur gönül kıran?
Halvet etmem çok hayırlı, hamlık benden gidene dek,
İnzivadan çıkmaz isem, belki olmam kadı yoran!

Hak gözlüğü yoksa gözde, nakıs ise nur basarda!
Ferasetim kasır ise, bir amayım ben şu darda?
Gitmiyorsam vasat yolda, dostum ise ifrat tefrit,
Münzevilik uygun bana, gezmem haram bu diyarda!

Susuyorsam haksızlığa, tabasbusum varsa halka,
Yüceltmezsem daim hakkı, geçer boyna nardan halka.
Riyakârlık mesleğimse, haykırmazsam hakikati,
Benim gibi nadanların, esamesi arzdan kalka!

Halk içinde yoktur yerim, hakka tam kul olmayınca!
Arz-ı endam etmem yasak, bahtım bana gülmeyince!
Alçak nefsim ıslah olup, almayınca haktan müjde,
Yasak koydum ben kendime,bir işaret gelmeyince!