İki Kişilik Gökyüzü Şiiri - Sümeyye Kaya 2

Harflerin vebalini üzerime alınıyorum
Acı bir ölümde kelimeleri konuşturuyorum
Acı ki ne acı, yüreğimde orman yangını
Gözlerim kül damlatıyor her birinde adın yazılı

Düşlerim hep kalbin uçurumunda ölüme kucak açmış
Bahar o çiçeği bağrında soldurup başlamış
Bu baharın adı zaten solmakmış, son olanmış
Her son, dökülmekten sıyrılmazmış.

Şimdi bir mevsim üşüyor içimde ölümü yakın
Layık değildi bu mevsime adım.

Bu ölüm yüreğimde mısraları yetim bırakacak
Bir ağlamak ki kursağımda duracak, hıçkırarak
Dinle azizim, bu son şiirim seni anlatacak
Anlattıkça kalbim sitem ağlayacak...

Çiçek kokulu şiirlerinde tanıdım seni
Bahar lahzası bulaştı şiirime şimdi
Kainatı çevirdim gözlerine çok sonra değdi
Bilemedim, aylar sonra acı acıda gülecekti

Ben son bahardım ayrılık hüzün taşırdım
Bir mevsim devrilse değişirim sandım
Ben en çok gök'yüzüne sonra maviye şiir ısmarladım
Haberin yok, hangi birinde sen varsın.

Yüreğime çeyrek ölüm kaldı, yazıyorum
Bu ölüm diğerlerinde farklı, nefes alıyorum
Bu son azizim...
Bu son bahar olarak soluyorum...
Ah ben bu gecenin kahrında gömülüyorum.

Öksüz kalacak şimdi şiirim
Hepsi kimsesizmiş bilemedim
Azim... Madem sevmek bilmezdin
Sevilmeyi nerden öğrendin..?

Başım eğik düştün gönlüme
Doğruldun elif misali yüreğime
Bir avuç dua'yı eyledim bahçe
Senin adını verdim en güzel çiçeğe

İçimde kuyular kuruldu
Biri adın oldu başımda durdu
Bu kalp dün değil bugün soğudu
Nasıl olsa her gün geceye doğruydu

Aşk dedikleri düştü bağrıma sima değişti
Ben sen dedikçe eridi yüreğim kelimelerim tükendi...

Ben seni tanıyamadım sen hep bana yabancı kaldın
Kalmış senden bana bir tek adın, aheste adım
Renklerin siyaha döndüğü bir oyundu oynadığın
Bu oyunda çok acıdım, saklayamadım...
Anladım dedin de sen hiçbir şey anlamadın.
Sen vefasız bir yarasın, yar senin adın.

O köşe başından geldin, gülümser gibiydin
Eğdin başını önümden bir bir savrulup geçtin
İçerlendim azizim, acep ben sana ne ettim
Oturdum yazdım dedim sana ey yar
Bir bakış lütfetseydin...

Ölüme razı olmak sevmekmiş
Ölüm canımı yakınca anladım
Yanmakla sevmek birmiş
Yüreğe sen düşünce anladım

Yağmur yağdırmaz gökyüzü bugün
Bi dursun, ben ağlıyorum...
Soğuk bir kış günü
İçten içe ölümü başucumda yakıyorum.

Herkese gökyüzü bir değilmiş
Bir gökyüzü iki kişiye düşermiş
Maviyi kendime beyazı sana saklarken
Meğersem senin gökyüzün başkasıyla birmiş.
Ben körmüşüm görmemişim
Sen de hiç göstememişsin
Benim gökyüzüm bu renk deseydin
Ben sana göğümü emanet etmezdim.

Uykularım dağınık, saatlerim toparlanamıyor
Bir sevmek ki öldürerek yaşıyor
Bu ölüm beni diriltmeyecek
Bu ölüm bendeki seni öldürecek

Ben oyun oynamazdım
Kalbim kırılır diye sakındım, saklandım
Sen sıkılmadın karşımda iyi oynadın
O kadar vefasız ve vicdansızın ki
Karşıma geçip bunu söylemekten geri durmadın

Kırılmadım dedim inandın, bilemedin
Ben kırgın değil paramparçaydım
Bütün parçaları gözlerimde topladım
Bir an olsun gözlerine uğurlayamadım
Şimdi ise seni kendimden uğurlamaya yazdım.

Sen geliyorsun adımlarım karşısından
Bir telaş, kalbime ölüm kokan heyecan
Haykırışlarda adını sessizliğe bürüdüm
Geçip gideceksin, gidişin bana ölüm.

Düşüncelerim serseri, başımda ağrı
Ellerim titrek, çözüldü dizlerimin bağı
Geç de git artık yüreğimin sızısı
Bir daha geçmeyeceksin kaldın gönlümün kahrı...

Sana son kez baktım seni severken
Bir ölüm ki erken ama dur yüreğim
Değmez ağlama kalbim, bu gereken
Daha da bakmam sana öyle ince kalpten
Bittin, gittin, düştün, öldün yüreğimden...