Ne Çıkar Şiiri - Nuray Özgüney

Ne çıkar hiç bakmamışım kara gözlerine
Ellerinden hiç tutmamışım ne çıkar
Sonra sığdıramamışsın da beni o çocuk yüreğine
Hüzünlerimi acılarımı katık etmek istememişsin
Çocukluğunun saf gülümseyişlerine
Ne çıkar

Hiç görmese de gözlerim gözlerini
Dokunmasa da ellerine ellerim
Dinleyemese de kulaklarım
Çırpınışını kuş gibi kafesinde yüreğinin
O ılık nefesinle ısınmasa da buza kesmiş yüreğim
Masallar anlatmak istemese de dillerin bana
Ne çıkar

Yine de mutlu olmak için sebebim var
Değil mi ki bir yürek daha büyüdü
Yüreğime dokunarak
Ve fark etti
Karanlık sulara kucak açmanın esrarengiz dehşetini
Adım atmadan bilinmezlere
Kendi dünyasına ricat etti
Değil mi ki bu yolculuğun faturası da benim yüreğime kesildi
Bir kere daha geri çevrildi sevgisi
Ve bir kere daha erişilmez uzaklara itildi
Olsun yine de ne çıkar
Bir çocuk daha öğrendi
Bu yüreğe tutunarak annesinin eteğini bırakmayı
Ve sonra öğrendi
Tutunduğu yüreği azat etmeden ortalıkta unutmayı

Ne çıkar yine de ne çıkar
Bu yürek öğretme hevesinde olduktan
Ve hayatı baştan ayağa sevgi olarak
Duyumsamaya devam ettikten sonra
Hangi yolda bırakılış kırabilir ki onun umutlarını
Hangi ihanet vazgeçirebilir
Sevilmeye değer yürekleri sevmekten
Hangi gözyaşı kurumaz sanki
Karanlık geceler sabahlara ererken
Güneş doğarken unutturmaz hangi sancıyı
Hangi ayrılık sonsuz dek yakan bir ateş olabilir ki
Ve sevmekten başka ne yaşabilir ki bu kurak çöllerde

Her şeye rağmen ne çıkar diyorum işte
Ne çıkar sevilmemişim
Ne çıkar ihanetlere kurban verilmişim,
Hatta terk edilmişim ne çıkar
Yas tutmak yok
Onurla vakarla dimdik geleceğe yürümek var

Ben hayattayım ya
Sevgiyim ya
Bundan öteye ne var
Varsın olsun ihanetler
Varsın olsun kötülükler
Ama iyi de var
Sevgi de var

Ne çıkar
Ne çıkar