Öyle bir çikmazdayım ki, ne beynim ne bedenim tepki veriyor.
Kader her yüzüm güldüğünde, önüme bir engel çıkarıyor.
Bırak gülmeyi, nefesim kesiliyor.
İçim öyle acıyorki,sessiz çığlıklarımı, duyan yok.
Gözleri kör olmuş herkesin, görmüyorlar yalvarışımı, feryatlarımı.
Oysa canım öyle acıyorki, ilacı yok merhemi yok.
Neden,hep karabulutlar başımda dolanıyor ki?
Bir kere olsun, yanan bu canı, dermanı kalmamış beni, görmüyorlar ki.
Sigara dolu kül tabakları bile, anlamıyor artık derdimi.
En mutlu olduğu anda, hüngür hüngür ağlarmı insan, acıdan.
Neden anlamıyorlar? neden görmüyorlar acılarımı?
Kime sarılacağımı bilmeyen, bir serseriyim.
Sessiz çığlıklarımı, görmez kimseler, Haykırdığımla kalıyorum, her zaman.
Gençliğim, dört duvar arasında heder oldu.
İsyan edemiyorum Allah'ım, bana dermanı sen ver, ne olur Rabbim.
Bu hayattan, bir hayat alacağım var.
Koşmak istiyorum özgürce, mahşere kadar.
Ayaklarım, bedenim izin vermiyor, yardım et Allah'ım.
Acılarım, artık canımı çok yakıyor Allah'ım,
isyan etmekten çok korkuyorum.
Ölürsem duyarlarmı,sessiz çığlıklarımı?
Anlarlarmı o zaman, beni yürekten
Severler mi beni o zaman kalpten?
Bir gün gözyaşı dökerler, sonra herkes unutur.
Nasıl şimdi unutuyorsa herkes beni, dört duvar içinde, yine unuturlar.
ALLAH'IM SEN BANA DOĞRU YOLU GÖSTER RABBİM
Kayıt Tarihi : 3.10.2024 12:00:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!