Ne Bilsin Şiiri - Muammer Yalçın

Deli poyraz gibi esmeyen bilmez
Bir gün sakinleşip diniliyormuş
İyi geçinip da küsmeyen bilmez
Yıllara dargınım deniliyormuş

Gurbet ellerinde boyun bükmeyen
Yaş namına gözden damla dökmeyen
Benim gibi her an özlem çekmeyen
Ne bilsin hasrete yanılıyormuş

Ferhat gibi yüce dağlar aşmayan
Kerem gibi koca aşka düşmeyen
Mecnun olup nice çöl dolaşmayan
Ne bilsin deliye dönülüyormuş

Fetih edemeyen gönül şehrini
Çekemeyenler sevdiğinin kahrini
Yar elinden tadamayan zehrini
Ne bilsin bal diye yeniliyormuş

Kırarak dökerek gönüller ezen
Güzelim diyerek mağrurlu gezen
Herkese dokunur mevsimi hazan
Her zirveden bir gün iniliyormuş

İnsana güler yüz muhabbet dağıt
Nasihat kar eder alana öğüt
Söylesin var ise bir babayiğit
Desin ki Yalçınım yanılıyormuş