Ne bileyim yazdım i?te...

Kafamın içinde șifrelenmiș onlarca șiir,
Binlerce sitem, yüzlerce karmașık kilit,
Sarmașıklar tırmanmıș bir duvar misali,
Alttan tepesi görünmez, yüksek!
Keder rutubet gibi her yana sinmiș,
İki omuz dik, bir yük ki zamana yenik,
Bir boyun doğuștan bükük,
Hayaller yıkık, akıl hafiften kırık,
Cümle alem çiçek açma yarıșında,
Bu ömrüm ise yarısında kayıp, yitik.

Sonra kırılır tam orta yerinden bu șiir,
Belki ikiye, dörde bükülür,
Bütün bu harabenin tozunun arasında,
Bir ışık huzmesi bana doğru süzülür,
İçinde bir ahu yürür savurur endamını,
Hayali ile dilimden dizeler dökülür...

Ahu kıyamet ile raks eder efsunu endamının,
Sen yıkımsın, yok oluș ve bir bașlangıçsın!
Nur yüzün aydınlatır bu berbat çehresini,
Çivisi çıkmış dünyanın...
Sen bir busesin kondurulmuș șu cihana
Sen bir șans, rahmet ve güzel günlersin,
Önce yıkarsın yüzümdeki tüm çizgileri,
Enkazından yenilerini dikersin...