Ne Bahâr Var Ne de Yaz

Ne bahâr var ne de yaz, artık doğmuyor güneş
Sanki zemheri gibi, her bakış bin hüzne eş
Vurmayın mazlûmlara, vurmayın kalleş kalleş
Gazze zâten yok olmuş, virâne bir şehre eş.

İnsan olan kıyar mı, yaratılan bir cana
Vahşete susayanlar, aslâ doymaz ki kana
Nedir bu kin ve nefret? sığmadınız cihâna
Dünyâ kimseye kalmaz, hâcet var mı i’lâna?

Zâlimin zulmü varsa, mazlûmun Allâh’ı var
Cürüm işleyenlerin, yanına kalır mı kâr?
Âh alanlar ömrünce, sanmayın ki bahtiyâr
Hânesinde yazılır, dû cihânda günâhkâr.

Tâ yerden göğe kadar, kan ve barut kokuyor
Vicdânsız mahlûkatlar, yürekleri yakıyor
Ölüm denen fermânın, kemendini takıyor
Sözde insan olanlar, seyre dalmış bakıyor.

Âteş çemberi sarmış, cân pazarı hattında
Nice feryâd yükselir, enkazların altında
İmdad çağrısı arar, merhamet lügâtında
Elbet hesâb sorulur, Yüce Allâh katında.

Bu şehirde yağmur yok, gözlerden akan kandır
Her lâhzası bin asra, denk gelen bir zamândır
Hayât durmuş âdeta, her taraf toz dumandır
Bir bir yitip gidenler, unutmayın ki cândır.