Ne güzel insanlardık eskiden.
Seviyorsak, severdik.
Sevmiyorsak uzak durur,
Muş gibi oyunlar oynamazdık.
Çıkar için hal hatır sormazdık mesela.
Gördüğümüzde selam verirdik.
'' Günaydın, selam, iyi günler, nasılsın? ''
Tanıyor olmak yeterdi,
Bir selam hal, hatır sormak için.
Aklımıza gelmezdi art niyet.
Sorgulamazdık bile,
Neden selam verip konuştu?
Ne ara bu kadar yitirdik,
Bizi biz yapan insanlığımızı?
Korkar olduk bir selamdan!
Oysa komşun açken,
Tok yatmaktan korkardık bir zaman.
Şimdi sorsan komşun kim?
Bilen yok....
Ne ara kaybettik sevgiyi,
İyi niyeti, dostluğu, insanlığı...
Ne ara yitirdik kendimizi???
Kayıt Tarihi : 31.10.2020 22:16:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Füsun Uluşahin](https://www.antoloji.com/i/siir/2020/10/31/ne-ara-yitirdik-kendimizi.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!