Ben artık katlanamıyorum dedin ve gittin.
Bana sadece arkadaşız dediğin anda sanki bir hançer sapladın bağrıma
Ve gözyaşlarım kendiliğinden süzülü verdi yanağıma.
Bu denli severken ben seni, ey sevgili
Kaybetmenin acısı, ağır geldi bana.
Ne de olsa ayrılığın bu kadar zor olduğunu bilmezdim, bilemezdim.
Bunu bana sen tattırdın.
Ciğerimi yaka yaka öğrettin.
Seni bu denli severken bu muydu bana reva gördüğün.
Sen benim nefesimdin şimdi ise bana el oldun.
Üstelik bir de mutlu olmamı dilemiştin sözde.
Ama beni en çok sen üzdün, ey sevgili söylesene neden?
Sevilmeyi hiç mi hak etmedim ben?
Ama şunu asla unutma ki benim gibi
Kimse sevmeyecektir seni.
Sadece arkadaş olalım demiştin ya bana...
Söylesene beni hiç mi sevmemiştin?
Artık ıslah olmaz gönül yaram.
Sayende oldum darma duman.
Durmadan kanar yürek yaram.
Sayende dünya bana artık dar.
Yokluğunda ne yapsam da etmez kar,
İçimde sessiz çığlıklarım varken...
Söylesene ey sevgili,
Seninle arkadaş olarak kalmanın artık ne anlamı var?
Kayıt Tarihi : 21.9.2024 23:04:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!