Ne Anladım Bu İşten Şiiri - Evren Özcan

Ne yardan gördüm bu hayatta
Ne anadan...
Bilmiyorum anlayamadım ki seni babam!

Herşeyim var,bir o kadar da yoklar aslında.
Nankörlük değil yaptığım!
Mutluluk benim payıma değil,kanayan yaram.

Gülüyorum,gülümsüyorum,
Hayatın acımasızlığına karşı.
Bir slogan duyuyorum,
Çarşı herkese karşı!
Bu hayatta bana mı karşı?
Çözemiyorum!

Ne anladım ki şu hayattan!
Hiçbir zaman anlamadılar insanlar beni,
Oysa 100 gram riya taşımadım kendimde,
Onlar gibi davrandım,tiksindirici parçalar buldum kendimde.

Doğru olmak,doğruyu sevmek,
Bu kadar mı yanlış?
Gözlerim aylardır dolmuyor,
Bir yandan şükür diyor insan buna,
Bir yandan da kahroluyor,
İçi kan ağladığıyla.

Ben yine yalnızım diye,
Şiirler yazarken,
Tek başına odamda,
Belki de beni gerçekten seven insanları suçluyorum,
'Beni neden sevmediniz? ' diye.

Kendimi sigara sanıyorum,
İnsanlara zarar verdiğimi sanıyorum,
Kendimden tiksinmeye başlıyorum,
Sonra geçiyor bu duruluyorum.

Artık düşünmekten yoruldum,
Ve aslında hiç de iyi değilim diyorum bazen kendime.
Bazen de öyle oluyor ki dünyanın en güçlü insanı oluyorum.
Birisini öyle çok seviyorum işte,
Bana ihanet etmesinden korkuyorum.
Halbuki canımı düşünmeden teslim eder(im) miyim?
Çelişiyorum.

Ne anladım bu işten!
Artık ben sevildiğimi anlamak istiyorum,
Bıktım şu sizin kindar,hain davranışlarınızdan.
Egolarınızın teleferiğe binip de dağların tepesine çıkmasından da...

Beni efendi bilirler,
Evet öyleyimdir,estafurullah!
Ama lanet olsun dedirtmeyin bana,
Yoksa harekete geçicek içimde,
O biriktirdiğiniz yanardağ.

Üzmeyin beni!
Üzerim sizi!