Nazmi Öner Şiirleri - Şair Nazmi Öner

Halk denilen sıradan insanlar!
Devletine tapan
Gariban, çilekeş insanlar
Ve her daim sürüye sayılanlar.

Övgü sandığınız söylev salatası…

Çok zor artık
Yeniden kurmak
Bozulan bir oyunu.
Zaten o kentte
Adlarımız çoktan unutuldu.

KAR

Koş, koş yetiş bir an önce yeryüzüne
Ağartırsın saçlarını göklerin bekleme
Gülme öyle kendi kendine
Düşünme nereye gidiyorum, ne yöne?

Ben kedi gözlüm derdim
El ayakların için neler söyler neler
“Sekseni sekiğinde, doksanı topuğunda” derler
Sanırım yüzünü hiç görmemiş bu efendiler.

06.02.1968 Seydiköy

l.
Yol yollara karıştı
Yollardan insanlar aktı karışık
Tozlar sigara dumanlarına karıştı
Hatıralaşıp.
10.12.1962 Gönen

Azgın boğalar gibi
Bir matadoru kovalar gibi
Sevdiği şarkıcıyı, artisti
Önüne katmış kovalar insanlar
Ve sanatçı linç edilecek sanki.
Bu ne biçim hayranlık

İki dünyası var Tanrı’nın
İlkinde yemekler yenir, şarkılar dinlenir
Salonlarda yüzlerce güzelim iskarpin
Tarlalarda milyonlarca manda gönü çarık eskir
Tuhaftır çalışan aç gezer
Nutuk çeken

KARS KAPISINDA

Külüstür bir kamyonun kasasında
Karanlıkları aydınlatmaya gidiyorum
Olsam da henüz daha on sekiz yaşında
Işıktır, erzaktır, silahtır idealler kafamda

Bir set gibi iki tarafımda
Göğü delip giden bu kavaklar benim.
Ben bu kavak gölgelerinin altında
Yapraksız, güneşli günlerimi beklerim.

Başımın üstünde söğüt yaprakları

BURDUR’DAN ERZURUM’A

Ayrılık damar damar hasret olur sarıda
Her sonbahar Burdur’dan çıkarken yola
Mendil sallamayı sevmiyorum anlasana