Nazmi Öner Şiirleri - Şair Nazmi Öner

Bilirim rahatsız etmez sizi
Bu ülkenin sokaklarında
Sahipsiz dolaşan delileri.
Kışın saçak altlarında
Parklarda, banklarda yatan fakirleri.

Bırakıp gittikleri yerde sevdiklerimin
O her zaman benimleydi
Her zaman birlikte yaşadık akciğerlerimi
Gezinen bir sevinçti duman ciğerlerimde
Rakının yarım bıraktığı şeyi tamamlar gibi

Şimdi soruyorum hep kendime
Acaba ölürken ne düşünmüştür Liki?
Ölümün doğası bu, ölüm tek başına belki
Ama “yanımda bir insan olsaydı
Okşasaydı başımı, acılarım azalırdı belki”
Dermiş midir acaba Liki?

Bil ki ey sevgili!
Sensin benim
Yarınım, dünüm, bu günüm
Ve yok bu dünyada
Senden gayri hiçbir düşündüğüm.
Sensizlik: yaşayan her yerimde

Namusu:
Bacak arasına indirgeyip
Sorumluluğunu:
Kadına yükleyip;
Namuslu olamazdık
Ve ileri gidemezdik elbet!

EN BÜYÜK GÜÇ

Bilir misiniz ki;
Şu Dünya’da en büyük güç hangisidir?
Sanmayın ki ne balinanın, ne de filinkidir.
En büyük güç sevgininkidir.

Neylersin yaşam böyle
Koşuşturup durmak, sarıdan yeşile
Gündüzden geceye, Nisan'dan Eylül'e
Umutların peşinde.

Bazen bahar düşleriyle koşarken geleceğe

Benzemez hiçbir güzellik bu dünyada
Doğal da olsa, yapay da olsa
Benzemez Karakent semalarından
Burdur Gölüne düşen bir guruba

Sanki bir resim yarışmasıdır

Üç büyük dost sorunlarıma
Benimle herzaman
Yan-yana ve kol-kola.
Yalnızlık, gece, karlar
Ve beni kendilerine
Kral seçti onlar

Neylersin adını böyle koymuşlar
Türkü yapmışlar çileyi, yokluğu
Aşka acıyı, ayrılığı katmışlar
Koymuşlar adını Anadolu.

26.03.1968 Serban