Nazlı Gelincik Şiiri - Nur Ulusoy

Nazlı bir gelincikti, hayat veren taşa, toprağa…
Allar basınca yanaklarını daha bir güzelleşirdi.
Doğduğu toprağa dönerdi
Mavi buluttu gözleri
Üzerse O!
Hiç kâr etmezdi nafile uğraşlar!
Susardı…

Siyaha döndüğü günlerde zülüflerini,
Mutluluk naraları atardı…
Ve…/ Ve bir gün eridi
Arz-ı endam ile perçemleri

Bir zehir karıştı taşına,
İnce ince sızladı her yanı…
Gömüldü sessizce içine,
Haykırdı çığlıklarını
Ne taş duydu, sesini nede toprak

Nazlı bir gelincikti, dokunsan eriyip yok olacak.
Yüreğinin güzelliğiydi yansıyan yüzüne…
Önce -zehirle birlikte-
Zülüfleri karıştı toprağa
Sevgi çiçeği ile yeşerdi, soluksuz
Taşta…

Sonra...
Bir bir yerine geldi tüm kaybettikleri.
Aşkı, aşk doğurdu yeniden…
Yeniden serpildi toprakta
Yeniden filizlendi yürekte!

Sen çok yaşa emi Nazlı Gelincik!