Nazlanır Kafir Şiiri - Nisari Özdoğan

Bir vefasız beni mecnun eyledi.
Başımın belası, nazlanır kafir.
Ne ağyarim oldu, ne de yar dedi.
Izdırap vermekten, hazlanır kafir

Yaklaşılmaz havasından, pozundan.
Her dem ayrı hava çalar sazından.
Usandırdı işvesinden nazından.
Sanki on beşinde kızlanır kafir.

Gül cevri-naz eder bülbül öterken.
Esirgedi bir tebessüm yeterken.
Ben susuz çöllerde, yanıp tüterken.
Serin yaylalarda yazlanır kafir.

Karşımda bir tablo kadar hoş durur.
Gönlümü gah kırar, gahu coşturur.
Bir ömür peşinden beni koşturur.
Ne zaman yaklaşsam, hızlanır kafir.

Ahdetmiş canımı alacağına.
Hemi kaçar, hem düşürür ağına.
Dokunmak istesem sıcaklığına,
İnadına soğur, buzlanır kafir.

Söylemesem küser, tınmaz söylesem.
Yaranmak imkansız nedip neylesem.
Bir nebzecik neş'e peydah eylesem;
Gamlanır, dertlenir, sızlanır kafir.

Ne ağyarım oldu ne de yar dedi.
Ne gelemem dedi, ne zinhar dedi.
Bir gülüver dedim; sana har dedi.
Koklamak istesem; tuzlanır kafir.

Gönlümdeki fırtınası bad oldu.
Usandım nazından, gayrı yad oldu.
Ne beni şad etdi, ne de şad oldu.
Köhnemiş raflarda tozlanır kafir

Nisari Özdoğan