Naylon Şiiri - Serkan Gebel

Aynı burukluk,yüzümü yalayan aynı bildik rüzgarlar,
Boğazıma yapışır yüce kursaklarda kokmuş teraneler,
Kaçı bir araya gelince şakşakçıların,tamamlanır onurlar,
En azından kaç harfte anlaşılır,kaleme eziyet olmayan ruhlar.

Sevgiliye plastik çiçek vermeli,naylon oldu ya sevdalar,
Eskiler basitliğe bu tabiri uygun görmüştü,naylon olmuşlar,
Neyimiz varsa ağaç,toprak ve yürektendi o yüzden kırılgandılar,
Hepsinden geçtik,bildiğin petrol artığı şimdikiler,insanlıktan arttılar.

İki dörtlük bile fazla gelir aslında kısır düşüncelere,
Anlarlar mı ümidini kaldırdım,lafı keserek rafta ki yerlere,
Havaya attığım taşlar,dönerek düşse de,başım gözüm üzere,
Dilimi dağlamak,duygusuz ağlamak kadar zor gelmiyor hecelere.