Navruz Daglarindan Şiiri - Seyfi Karaca

Ilık bahar rüzgarları esiyorsa
Tazelere tomurcuklanmış güzelliğin gün doğumudur
Topraktan aldığını toprağa
Işıktan süzüp demlediğini ışığa ve yağmurdan koparıp aldığını buluta
Dağda bayırda yurt tutmuş donatmış sırra kadimlerin çeşni çerağı
Huzuruna varıp gönlünü almak için allı pullu nergisin
Çiğdemin
Sümbülün söğütlerin kozanın ve sazlıkların
Tavanın kulpuydu
Sobanın borusuydu
Oylum oymakların konar göçüydü
Bir sis çanının ardından kayıplara karışıp giden gemilere benzer
Ve puslu pencerelerde hiç kimsesizliğe dalgın bozbulanık bakışların hüzün perçemlerine benzer
Kimi kuleden
Kimi terastan
Kimi dönenceden
Kimi araftan
Bir el arabasının üstünde kalanlarını dünya sokaklarında dağıtır saçar döker sürüklercesine
Kendi öksüzlüğünün elinden tutup şafak sökümünden gün batımına kadar yalpa yıkık yuvarlanışlara salınıp süzülen
Külün yangınıydı
Ve çakmağın isi tütünüydü
Güneşten azat kalma telaşesiyle musluktaki suya , kapıdaki zile, kavşaktaki kamyona, pirizdeki elektriğe
Plastikten yaka çiçekleri takarak yunmuş yıkanmışlarını dışarı sermiş kirmen çevriminde nafile zamanı eğirerek
Kumaşı solmuş eski yılların yüzüstü bırakıldığı
belki bir yol bulurum diye oturup sedir kurarken çiçekli yorgan yüzlerine
Soğuk minderlere
Ve evi odası kilitli perdelere
Ziyaret olup ceketini dallara asmış bağrı yanık terli gömleğinin bahar rengi kavak yellerinden esiyor sanki
Bahçe bostan ekiyor sanki hoyrat hozan dilsiz değirmenler,
Yıkık viranlar
Ve kevenli kıraçlar
Balkon demirlerine ve merdiven korkuluklarına künyesini rumuzunu asarak azap şehirlere yerleştiği kadar
Gelincikten turnadan turaçtan söğütten ve insanlıktan dağılıp bozuluyor her şey
Vaktin mart yokuşuna yaklaştığı liman kıyısına pusulasız çalkantılar bıraktığı yitik adreslerini soruyorken dünya
Bir yaş daha alıyor çekirdek ve toprak
Posta kuşlarından haber bekleyen kardelen dönemecinde
Ve insandan esamesi okunan Navruz dağlarında

Mart/25