Nasip Ve Sabır Şiiri - Ufuk Akpınar

Çürüyeceğini bile bile düşerya yaprak
Kıyarya canına, sessiz, çaresiz
Yutar sıra gelince, karadelik gibi toprak
Boğarya hüzne, yalnız, kimsesiz
Kader bu, eller bağlı, gönül yaralı

Dur, gülme. Gülüşün deniz
Ben yüzme bilmem
Boğulurum, umut deryası gülüşünde
Lakin çırpınırmıyım bilmem
Göçerim mahşere, bir tebessüm yüzümde

Solacağını bilmeme rağmen razıyım
Gönül bahçemin çiçek açmasına
İnanç ve teslimiyet, esas olanda bu ya
Boş kuruntu değil, aşıkların davasına
Doğru bildiğin yolda, pervasıca koşarcasına

Nasipya bu, belki kavuşursun yolun sonuna
Ağaçlar uzar mı yukarıya bir bildiği olmasa?
Deler miydi Ferhat dağları sevdası uğruna?
Çabalarsın, direnirsin bir umudun yolunda
Bu sevdada umut işte, ya bir gün olursa