Nasılsa Bu da Kader Şiiri - Kamil Korgan

Ne ölümsüz -bitimsiz- bir uçurumdur kader,
Salladığım bıçak darbelerinden kendim
Sen, o bile bihaber...
İki elim yok benim;
Onlar satılık, onlar yedi yerinden kırık...
Yaramaz çocukların oyunbazlığı giydirilmiş
Yamalı tebessümlerimin çıplaklığına;
Ayağımda dünden kalma bir çarık...
Utanıyorum artık
Gözlerimi kısarak el altından sevinç satmaya.
Tacir değilim, hesap bilmem, sonunu bilmem yolların,
Kıyamet kopsa, rüzgar esti sanırım...
Umarsızlığa sığınıp ellerimi kınalamam gelinler gibi
Çözülmez yüreğim kaderin döşeğinde,
Değilim eğlenilecek bir deli...
Kâfi, bu kadar da kâfi
Tuzak dediğin yine de çözülebilmeli.
Bıçak sırtında solumaz ki nefesini kader,
Bundan ya
Bilmez, kimdir ellerindeki o şekilsiz eser...
Nasılsa
Işık yok, feryat yok, aksi seda yok;
Gölgem çalınmış,
Günahın sınırına dayanmış sözcüklerim, isyanda.
Bendim yıkılıyor ama üstüme,
Kanayan benim, yetim kalan ben,
Ellerimde büyüyor zaman ile kefen.
Sesimi duymaktan yoruldum;
Dibi mahşer,
Bitsin o zaman bu uçurum,
Razıyım, nasılsa böylesi de kader...