Nasılım, bilmem… Şiiri - Şiir Gibi

Nasılım, bilmem…
Sanki aklımı kaybetmiş değil de,
acısını nereye koyacağını bilememiş gibiyim.
Karanlık bir odada, duvarla göz göze,
suskunluğumla tartışıyorum.
Bir tarafım hâlâ senin sesini arıyor,
diğer yanım o sesi unutmak için dua ediyor.

Penceremin demirlerine değiyor sabahın soğuğu.
Bir kuş geçiyor bazen —
kanat sesi kadar kısa bir umut bırakıyor içimde.
Sonra sessizlik kalıyor,
o bile alıştı benimle yaşamaya.

Sanki herkes geçmiş yanımdan,
ben orada kalmışım.
Ne bir selam, ne bir bakış.
Sadece içimdeki ses diyor arada:
“Dayan, biraz daha…”
Ama neye dayanılır ki,
insan kendinden gidiyorsa?

Her şey aynı burada.
Yastık aynı, duvar aynı, suskunluk aynı.
Değişen tek şey,
biraz daha eksilen aklım.
Her gece biraz daha azalıyorum,
bir fotoğrafın solan rengi gibi.

Bazen düşünüyorum;
sen olsaydın, böyle dağılır mıydım?
Yoksa gidişin mi yıktı beni
Hangisi bilmiyorum,
tek bildiğim, giden her şeyin ardında
kalan bir ben varım hâlâ,
ama ben bile tanımıyorum artık kendimi.

Gözlerim kapıda değil artık,
içimde arıyor seni.
Konuşacak kimsem yok,
çünkü herkesin cevabı aynı: “Geçer.”
Oysa bazı acılar geçmiyor,
sadece sessizleşiyor.

Biliyor musun,
ben burada kimseye kırgın değilim.
Sadece unutanlara değil,
hatırlamaya çalışanlara da aldırmıyorum artık.
Çünkü anladım,
bazen delirmek değil mesele —
akıllı kalmaya çalışırken tükenmekmiş.

Şiir gibi– Delinin Güncesi