Nasıl bir şeysin sen Şiiri - Hüseyin Erdinc

Nasıl bir şeysin sen

Nasıl bir şeysin sen
hiç yoksun, hep varsın.

İçimde bir ampul gibi yanıp sönen,
ama hiç tam yanmayan;
gölgemle kavga eden bir ışıksın.

Sabahın dilinde çözülemeyen bir kelime,
çalınmış bir melodi gibi arkama dolaşan;
her adımda yankı, her durakta bekleyiş.
Yokluğun omzumda bir gömlek:
yırtık ama sıcak vazgeçemem.

İç sesim sana mektup yazıyor gece gece,
mürekkep değil, nefesle.
Her kelime titriyor; çizgiler titriyor.
Posta kutusu yok ama yine yazıyor.
Varlığın, yokluğun kadar fiziksel;
dokunamadığım halde tenimde izi var.

Nasıl bir şeysin sen?
Bir harita: şehirleri kayıp, yol adları silinmiş
ortada sadece “sen”.
Sola döndüğümde sen, sağa döndüğümde yine sen.
Kaçış yok; kaçtığım her yön senin gölgen.

Hep varsın: bir gözcü kapıda,
aynı zamanda bir hırsız;
gece gelirken eşyalarımı alıp
yerine senin anını bırakıyorsun.
Kahvemin telvesine düşen isim gibisin
fincanı ters çevirince çıkıyorsun: beklenmedik, kaçınılmaz.

İçimde bir rüzgâr uğuldayan senin adınla;
ruhumun penceresini sarsıyor, perdeleri yarıyor.
Sen yokken bile pencerede eldivenin izleri;
üstümde eski bir cetvel gibi ölçülen hatıran.

Varlığınla bende bir deney yaptın:
yokluğun doluluk yaratan bir paradoks.
Boşluk muhteşem bir oda sen orada;
sessizliğin duvarlarına fısıldıyorsun.
Ben dinliyorum; suskunluğun dilini öğrendim.

İç sesim susmaz.
Her şüphe bir şükre dönüşür sende.
“Hiç yoksun” dediğimde, sen cepleri hatıralarla doldurursun.
“Hep varsın” dediğimde, ben hiçbir yere gidemem.

Nasıl bir şeysin sen?
Bir su gibi: ne kıyıya sığar, ne avuçta kalır.
Kaybolduğunda bile ıslatır beni.
Bir sigara dumanı: üfledikçe şekil değiştirirsin,
ama nefesimi hep seninle doldurursun.

İçimdeki mahkeme susmaz;
tüm deliller masada: bir bakışın, bir cümle, rüzgârın tınısı.
Her delil bir soru; her soru seni büyütür.

Nasıl bir şeysin sen?
Belki tanıma sığmaz bir kusur,
belki hep var olacak bir mucize.
Şunu bil: yokluğun bile içimde bir ev kurdu.
O evin ışıkları senin adını fısıldıyor.

Artık susmuyorum.
O evin kapısını ben çaldım.
Eşiğin taşını ben kaldırdım.
Her adımda, her nefeste, senin izine rastladım.
Yeterince bekledim; beklememek tercihim oldu.

Senin yokluğun bile —
varlığımdan daha gerçek artık.
SEN.
Hüseyin Erdinç