Nasıl Şiiri - Özlem Tür

Küçük bir çocuk,
Alaca karanlığın arasında bir köşeye sinmiş,
Usul usul ağlıyordu.
Ay ışığı sanki onun için çalışıyor,
Sadece onu aydınlatıyordu.
Minicik elleri, örülesi saçları,
Ağlamaktan kızarmış uykusuzluktan küçülmüş yemyeşil gözleri vardı.
Korkmuş, üşümüş, yalnız, çaresizdi…
Adı da (Ayşe, Fatma, Hasan. Hüseyin, …) sokak çocuğuydu.

Başını okşayacak babası,
Aşını verecek anası,
Sıkıntısına merhem oyuncakları olmamıştı…
Düştüğünde iki el kaldırmak için sarmadı…
Yarasına kimse ekmek çiğneyip basmadı…
Hayatın tutunulması zor tarafında bir başınaydı…

Hal bu ki ana şefkatine muhtaçtı.
Sıcak bir dokunuşa hasretti.
Küçüktü… Muhtaçtı… Masumdu...
Gözlerini hayata yeni açmıştı.
Yummak istercesine bakmıştı.
Onun için kimse çabalamamıştı.
Nasıl…………………………