Nâr-u Nur Şiiri - Kara Çocuk 2

Ey gönül, sanma bu âlem her dem sâdık yâr olur,
Her tebessümde görünen sanma ki dildâr olur.
Ben seni bekler iken âhım semâya nâr olur,
Yanar âlem, kül olur; aşkınla dil bî-zâr olur.

Gözlerin bir devr-i rahmet, bir hakîkat aynası,
Kaşların yay, kirpiğin sanki kazâ pervânesi.
Gülüşün bir kimyâ-yı aşk, bu gönlümün şifâsı,
Bir tebessüm lutfedersen cân evim gülzâr olur.

Hüznümün her zerresinde bir sen varsın ezelden,
Gam dökülür her mısrâma, ateş düşer her telden.
Ey gönül kıblesi, sen gel, ferahlık aksın dilden,
Yoksa bu bîçare rûhum hasretinle hâr olur.

Ne seher kaldı ne şâm, sensiz geçer her bir dem,
Ayrılığın gölgesi düştükçe artar bu elem.
Gel ki bir tek nefesinle dirilsin hasta âlem,
Nûr olur, sürûr olur; aşkınla kalbde âr olur.

Sen ki gönül tahtımın sultân-ı ser-bülendisin,
Sözünle titrer felek, bakışınla âlem sensin.
Aşkınla var olmuşum ben, yoklukta tek hevesimsin,
Kâinat bir nokta kalsa, sende bulur, vâr olur.

Âşıkın hâli budur: her bir telâşın secde yâr,
Hicranın bir hançer olmuş, tende açmış gonca nâr.
Sende bulmuş kalb-i pür-hûn nûr-u evvel, âşikâr,
Aşkının zehrin de içsem, rûhuma güftâr olur.

Bir nazarın kalbime nûr-ı ezelden rahmettir,
Bir kelâmın gönlüme sır ile dolmuş hikmettir.
Sensiz iken alınan her bir nefes bin mihnettir,
Gel ki feryâdım sana cânımla inkıyâd olur.

Aşkına bende olan, kahrını da hoş sayar cân,
Her hicranı imtihan, her vuslatı ayrı cihân.
Sensiz geçen her anım noksan kalır, eyler figân,
Gel ki bir tek bakışın ömrüme feyz-dâr olur.

Söyledi Osman bu sırrı, bilsin cümle âşıkân,
Sana adadım her nefes, sensin damarda yürüyen kan.
Bu murabba bitse de sürecek bu âh-ı figân,
Var olur, yok olurum; senle bu dert destân olur.