Nankör Emanuel Şiiri - Mehmet Çiftci

Sahibim bir merhametli ecdada,
Kim zulme uğrarsa onun yanında.
İspanya’da yok olmaya mahkum olan bir ırka
Seyirci kalmayıp kurtardı çıkarak arka.
Almanya’da Nazi’lerin zulmüne,
Maruz kalanları aldı koynuna.
Ama nankör çıktı Emanuel…

Önce çıkarak Huzuru-u âliye merhamet dilen.
Ardından sıkılmadan sokan bir yılan.
Büyük insan anlamıştı. Ki hayır derken,
Sırtından vuruldu tahttan inerken.

Anlaşıldı durum ama vakit çok geçti artık
hak etmemişlerdi onlar biz paye verdik.
Bu devlet, yaşasınlar zulme uğramasınlar diye,
Kucak açtı sahip çıktı o nankör caniye.

Şimdi insafsız zalim o günün mazlumları,
Hiçbir zalim yapmadı böylesi zulümleri.
Kim var ise zararsız kendi halinde biri.
Çullanıyor vijdansız bir akbaba misali.

Çarpacak çok yakındır bir kayaya burnunu,
Firavun gibi bunlar hatta aratır onu.
Saldırıyor gözü dönmüş canavarlar misali,
Yürekler parçalıyor Filistin’in o hali.
Kadın erkek genç ihtiyar kan ağlıyor aç susuz,
Çocuklar ölüyorlar körpecik, masum suçsuz.
Gündüzler ölüm kusuyor geceler de uykusuz.
Doymuyor kana vampir o nankör Emanuel,
Seyrediyor bu kör dünya uzatmıyor da bir el.
Birbirinin kuyusunu kazan İslâm dünyası,
Uyuşmuş bencillikle katılaşmış bünyesi.

Başsız bir gövdeye benzer çırpınıyor çaresiz,
Her biri tek başına sahipsiz ve kimsesiz.