Nankör Şiiri - Erkan Saltan

Bir insan insanı tanımıyorsa,
Kendi gibi bilir ondandır hoş gör.
Yanılanı kalkıp kim kınıyorsa,
Bilmeli oynamış oyunu nankör..

Uzaktan uzağa canımı yaktı,
Hep sonradan duydum ortada yoktu,
Gördüm en sonunda gözüme soktu,
Allah yok etsin beş duyunu nankör.

Bilen yalnız nankör diye seslendi,
Hainlik, kalleşlik, kinle süslendi,
Ocak söndürmekle ruhu beslendi,
Döktü kalpten zehir suyunu nankör.

Önüne varını yoğunu sersen,
Başkaca isteğin varmıdır desen,
Gül gibi görünür batacak sevsen,
Dikendir unutmaz soyunu nankör.

Şeytana pabucu giydirir tersten,
Sevdi zannedersin vursa da kasten,
Yaklaşımı farklı onun herkesten,
Göstermez riyakar huyunu nankör.

Ne eşim ne dostum ne yakınımdı,
Çok uzak akraba güya hanımdı,
Nankörlük en hafif uyan tanımdı,
Allah uzak tutsun yolunu nankör

İnmeyi düşünmez çürütür sırtı,
Yinede o koyar kuralı şartı,
Memnun edemezsin ceberrut kartı,
Elin yetmez ister kolunu nankör.

Bendeki bu nankör herkesten farklı,
O sinsi beyinde bin şeytan saklı,
Türlü melanete çalışır aklı,
Kazar gece gündüz kuyunu nankör.

Canımı çok yaktın Allahın'dan bul
Bu dünyan zehr'olsun öylece defol,
Git yan cehennemde dilemem kurtul,
Hak ettin ne yazık sen bunu nankör.

Kimliğini nankörle maskeledim,
Bir sen bil adını bir ben istedim,
Allah'tan insanlık için diledim,
Tez elden devirsin boyunu nankör.

(2011 İstanbul)