Nankör Şiiri - Cihat Şahin

İnsan denen şu yaratık,
Hem cahildir, hemde nankör!
Fazla yapmaz o kritik!
Gözü bakar, kalbi tam kör!

Baş havada, burun gökte,
Kalp marazlı, akıl şekte!
Nefsin yoktur gözü hakta!
Nimetlere, bir bakar kör!

necis sudur, gerçek aslı!
Sırf mucize, geçiş faslı!
Daim görür olan nesli,
Yine “olmaz, o haşir” der!

Yüksek okul, diploması var!
Ödülü var, dünya kadar!
Beyim kendin, ilme adar(!)
Bilimselce(!) çok haltlar yer!

Kürsü yüksek, sözler deni!
Sor kendine, tam medeni(!)
Beğenmiyor seni beni!
Tilki ini, adamda ser!

Çağdaşlıktır, yüzde maske!
Şeytan olur düşse maske!
Hava yüksek, kıyak sükse!
Şu zigottan olanı gör!

İzzet ikram dört tarafı!
İhsan dolmuş her tarafı!
Tercih eder, zor tarafı!
“Doğa verdi(!) onları” der!

Maymunluğu, tercih eder,
Hayvanlığa doğru gider.
Âdem iken gerçek peder,
“Şebek benim babamdır”(!) der.

Âdemoğlu, adamlar var.
Yoksa bile, onlar kadar!
Yıkılırdı, yoksa bu dar!
Müftehirdir, onlarla yer!

Nankör etme, Rabbim bizi,
Tam kul eyle, hepimizi!
Şakir eyle, neslimizi!
Fakir şahin, bunları der!