Nankör Şiiri - Erdem Bağcı

Bir köpek buldum sokakta...
Belliki sahipsizdi...
Aldım kucağıma ve sevdim okşadım...
Ekmek verdim su verdim...
Ayrılmadı bir daha anladı kıymetimi...
Benimsedi bir anda ...
Oda gösterdi sevgisini...
Az bir ekmek ve suya ...
Teslim etti kendisini...
Bukadarcık bir şevkate...
Olmuştum efendisi...
Bakıyorumda yıllarıma...
Otuz yıl aldıklarım kollarıma...
Yıllarca şevkat gösterdiklerim...
Her sıkıntısına ihtiyacına göğüs gerdiklerim...
Arkadaş yaren dost bildiklerim...
Onlarca ekmek verdiklerim...
Sırtımı eğer ettiklerim...
Şimdi nerdeler...
Örüldü duvar kapandı perdeler...
Az bir pahaya az bir cefaya...
Gitti bütün emekler...
Zıkkım olsun diyemiyorum...
Yediğiniz yemekler...
Düşünüyorum insan.. nankörden ne bekler...
Babam da yaşamıştı bunları...
Belliki dertliydi hep anlatırdı...
Ekmeğimi verdiklerim...
Hani derdi dost bidiklerim...
İşi biten bayıra yukarı ağdılar...
Beni inek yerine koyup sağdılar...
Anladım lakin ömür bitti..
Benim ki hep iyi niyetti...
Yalnız çok zoruma gitti...
Ben de yaşadım fazlasıyla..
Şimdi kaldım yasıyla...
Düşünüyorumda körümüşüm kör..
Göremedim dört biryanım nankörmüş NANKÖR...