Nane Yeşili Şiiri - Hicran Aslan

Gecenin mavisine nane yeşili düştü…
Canlı bir yaprak atacaktı kendini uçurumdan
Asılı kaldı yapay çiçek demetinde…
Üşütmüştüm
Yutkunurken benzime yüklenen acıyla
Küçük bir çocuk gibi gelmeni diliyordum…
Yüze kadar sayarsam çalacaksın kapıyı… Bine, on bine…
Özlemime asılı bir nane yaprağı…
Gece üşüdü, yoruldu beklemekten ve bitti.
Sabah nane yeşili bir sıcaklık ekledim içimdeki umuda…
Çıktım seninle karşılaşmayı umuyordum küçük bir çocuk gibi…
Şu köşeyi bitirince çıkacaksın karşıma… Bin köşeyi, onbini…
Kaldırımlardaki tozlardan kirlendi hasta sesim.
Kimsesizliğinden çürümüş bir kilise yıkıntısına düşen
Ezan sesi kadar yabancı, benzer, kopuk bir ağrı
Kilisenin yamacına kurulmuş gecekonduda.
Canlı bir yaprak atacaktı kendini uçurumdan
Asılı kaldı harçlık edinmek için
Kilisenin tarihi ezberletilmiş küçük bir çocuğun yanaklarına
Silinmişti gözlerinin feri…
Akşamın kızılına nane yeşili düştü
Sen geldin birden
Öğretilenler, red edilenler tenlerimizin arasında
Sevişmekle harabe olmak aynı şey şimdi…
Dokundukça bizde oluşan çizikler inancımızın lanetlediği bir kilise…
Bir yaprak atacaktı kendini uçurumdan ama
Gün bitti
Nane yeşili ve sen, dindirmedi sensizliğimi…