Namütenahi sessizliğe Şiiri - İlyas Kaplan

vede gecenin bitmediği saatlere of
yine esirim, neticesiz med-cezirlere
müptelayım namütenahi sessizliğe

düşerim zemine uzun yağmurlarda
buz parçası gibi dağılırım, darmadağınık
ruhumda hüküm süren acı sulardan alırım zehrimi
düşlerim rotasız gemilerle uzakları

sarsıntılı bir asma köprüde yürümeye zorlanırım adeta
fark edilemeyecek kadar küçük sarsıntılarla
ay dünyanın çevresinde dönerken
bir ayda bende döner

karanlıkları yurt edinenlerin çığlıklarını duyarım
her an bir yerlerde kıyametler kopuyor olmalı
ezelden ebede akıp giden zaman sürecinde
rabbani bir armağan
yepyeni gezegenler yepyeni cennet ve cehennem

en çok bu şehirde en sevdiğim ninnilerin koynunda uyurken
gölgeme içimin voltajından enerji vererek
açarım sonsuzluğun kilidini
öncesinde yaşadıklarım ve sonrasında yaşayacaklarım adına
soranlara tek kelime söylüyorum la edri

önümde yol düz olsa da, bu sefer dik çıkıyorum
bir fatiha boyu yol almış, sel sebil ağlayışlarla
derunumda ki gezegenlerde, bir menzile varmış gibi
tüm darbeler her cepheden bana hücum ediyor
bir kelebeğin kanat çırpmasına benzer
ya ölümün kölesiyim yada özgürlüğün

zindan yüreğimde,bir de cellat mevcut
ölüme götürüyor ıslak kirpiklerimden süzülen damlaları
günahlarımı döktüğüm avuçlarımda gül rengi sevdalarla
bu kadar anlamsız olacağını bilemezdim
azabını çektiğim her şeyin

uçsuz bucaksız hayaller kurarım
geceler boyu uykusuz
tutsaklıktan kurtulup arınmak için
hatalarımdan vize alamayan inançlarıma anlatırım kendimi
ölmeden önce ölenler gibi

redfer