Bir adam, namuslu!
Evde on çocuk, iki eş
Biri nikahlı, biri beleş
Bir adam, namuslu!
Eşleri memnunmuş hayatından
Bezilir mi hiç koca dayağından
Bir adam, namuslu!
Sabah kalkmış yatağından
Meğer nikahlı eş kaçmış kucağından
Bir adam, namuslu!
Öyle böyle dediler giden eşin ardından
Ölüm kararı çıktı aile efradından
Bir adam, namuslu!
Ona buna sordu, buldu kadını
Önce vurdu, sonra söyledi adını; Namus!
Ölmüştü Namus, adam hapiste
Töre yerini bulmuştu işte
Bir adam, Namus’suz!
Pişmandı, belliydi halinden
Ama Namus gitmişti
Ne gelir elden!
Kayıt Tarihi : 9.4.2005 11:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)