Az Şiiri - Miray Seyyar

göğsünde yaslı başım
kalp atışların en şiddetli depremim
beynimde morluklardan dövmelerimle
kahverengi gözlerini toprağım yaptım

artık sislenemezsin çoktan yağdın
ağladın aynaya bakarcasına
ben seni sen beni doğurdun o gün
kirpiklerindeki ıslaklık ise can suyumuz oldu

öldüğü için hiç büyüyemeyen çocuk
yaralarımız aynı bedenden kanıyor
acıyan ise iki beden var
gölgen gölgeme bir
cismin yabancı

kafanda rastgele trenlerde aykırı yolcular
dudaklarının kıvrılışı yayı gibi bir kemanın
harflerinin arasındaki nefesin
bir rüzgardır yangınımı harlayan

ay ışığı yansırken hücremize
nasıl izlerse bir günah insanı
yüzünü öyle izledim
ertesi günü alacalı biliyorum
o yüzden hıçkırdım sızlayarak
ah benim canım sevgilim
hala bilmiyorsun beni iki gün sevmeyi