Nacaristan Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

Nacaristan

gözlerinde beni, bana ait bişeyleri,
bana ait gözyaşları aradım, yoktu...
buda ile peşte gibi kopuktu,
yine de buda ile peşte' nin buluşmaları
ellerimizden çoktu.
yaban elde yad olmuş,
dert gibi kalmıştım ara yerde.
gözlerin iki hazan yaprağı, dalından kopan,
içimin tuna'sına düşüp akan-giden.
oysa acımı bile sarar sağaltırdı,
nerde o uçurum sağlamı gözlerin,
tutamağım, tutacağım ay şahrud?
öpüşlerimi dişleyen bakışlarının derinliği,
sis huzmesinin yıkanmış ışığı, duruluk, dingin dirilik
o gözlerin yok ki artık dineyim.
o alaca aydınlık yangını,
neden boş heybeler gibi gamlı.
sanki dibinden bir fırtına kopacak,kabarıp çatlayan dalgalar
bağırarak dökülecekler, kırık mavi sularıyla yeryüzüme
felaketim olacak.
gözlerinde batıp yitik kentlere karışacağım.
duyuyor musun yabancı sesler karışmış sesimize
kirlenmiş nefesimiz?
çöl ıssızıyım bu yaban elde, dilsizim, garibim, suskuyum,
kekeme gece kanatlarını unutuyor, kül rengi gözlerinde
apansız gidecek gibi eğreti, emanet duruyor bakışların
uykularım kaçıyor.
o bende ad ve anlam bulan hüzün,
alıp yine içime kapatıyor beni
çatlamak üzere olan,
kan ter içindeki at yüreciğimi...
uzaklara şarkı söylüyordu gözlerin nicedir,
nicedir sevdamızı zor tuttuğun iki damlaya yüklemiştin,
an meselesiydi düşüp-akıp gitmesi,
üzüm irisi gözlerin saklayamıyordu bu gizi,
bana kalan, o damlalardan önce düşmekti ömründen,
peki niyeydi?
dolunaya sordum,
ak sakalından utandı.
intihar gecemin tılsımını,
o derinliğin eli hançerli büyüsünü bilemedi.
yollara düşmek kaldı payıma, uçları açık yollara.
bozkırlar, kimsesiz garlar gözlerime aksınlar,
daha soğumadan yüreğim gamlarını içime ağılasınlar.
gözlerin boyunca yutsun uzak yolculuklar.
balka ne işe yarar ki, yarama kabuk olan zaman,
işini yapsın, gömsün etimdeki mezarlığıma,
son sevdamı, her şeyden çok uzağıma...