Müzelik Ruhlar Şiiri - Erva Özbaba

Bir kelamda tanımlanamaz bazı şeyler
Sen gibi, biz gibi
Ölümlerden ölüm beğenirken son zamanlarda
Birden aklıma geliyor düşünülmemiş sözler
Her şey morlandırılabilirmiş oysa
Vaktini dolduramamış sevgiler bile
Bir şair daha istemezken karşımda
Damla damla akagelirler her an
-Şiiri başka bir şiire okuyamaz ki insan-
Bir şairi istesin(!)
Aynalarda beklerken bizi yüzlerimiz
Ne yüzü ne bizi görebiliriz
Seneler alıp gittiğinde her şeyi
Vakit geçer, duygular unutulur
Adı kalır yalnız aşkın!
Duygusuzluğa verilen yılların altında
Varmışız yokmuşuz kimin umurunda?
Müzelerde sergilenen ruhumda...
Senelerin önüne katıp götürdüğü satırların
Tamamlayıcısı olan eller nerede?
Ki el şiir yazar
Ki el şiir süzer.
Hüküm süren de o, hatır sayan da
Ve hatır yalnız sayılmak içinmiş
Gerisi ebedi bir olanak
Ve sen de onlardansın
Herkes gibi
Hayat: yıkılışların baş rolü
Sen! her şeyden kaçan bir figüran.
Beklenen gelirse kanatlarını sarıp
Yine kabullenir gönül
Onun vakitsizliğini
Sonuçlar ve sebeplerin yokluğundandır hüzün
Kaçar gidersen tekrar zamanın ardından
Döner bakarsın geçenlere
Ardından tek bir soru düşer akıllara:
Bu gidiş nereye?